Na de release van zijn EP, vertelt rapper Andy Mineo over zijn strijd om nieuw materiaal te creëren.
Mijn naam is Andy Mineo. Ik ben een artiest en de oprichter van Miner League, maar daarnaast ben ik gewoon een creatieveling die gepassioneerd is over alle aspecten van mijn kunst.
Dit jaar laat ik vier EP’s uitkomen, die samen zullen uitmonden in mijn derde album. Ik nodig je uit om met mij op reis te gaan, terwijl ik een aantal dingen onthul die ik onderweg heb geleerd. Zorg ervoor dat je hoofdstuk I van mijn LP, I: The Arrow, checkt. Ik hoop dat we het voordeel van twijfel krijgen…
Afgelopen week liet ik mijn eerste solo-project in bijna drie jaar tijd los. Voor de norm van 2018 is dat een lange tijd geleden. Ik ben niet het type artiest die de luxe heeft om een break van drie jaar te nemen. Ik was bijna elke dag aan het creëren. Ik spendeerde er uren aan. Maar er kwam niets uit. Tenminste, niets waarvan ik dacht dat het de moeite was om te delen. Mijn label smeekte me om iets aan te leveren. Wat dan ook. Mijn geest was zo bezig met zorgen, angst en twijfel, dat er weinig ruimte was voor nieuwe, interessante en creatieve ideeën. Simpel gezegd, ik zat vast. Bewolkt door een hoop zelfopgelegde gedachten, die mijn vertrouwen en creativiteit opaten. Ik was er zeker van dat mijn carrière voorbij was en dat mijn meest succesvolle jaren achter me lagen.
“Now I know why Chappelle went missin’ / Now I know why Brit got the clippers / Now I know why Ye started trippin’ / The pressure and the expectations get ya.” — Andy Mineo ,“I Ain’t Done” (I: The Arrow EP)
Succes is een vreemd, tweesnijdend zwaard. Hoewel ik er veel van heb meegemaakt als artiest – ik heb een gouden single, ik heb meer dan een half miljoen albums verkocht, ik heb in de top 10 van Billboard gestaan en ik maak muziek voor de kost – had ik geen idee dat mijn prestaties zoveel met m’n hoofd zouden doen, als dat ze deden.
Ik was me er niet van bewust dat, als je het geluk hebt om iets groots te bereiken, je nu de ontzagwekkende en angstaanjagende taak hebt om het opnieuw te doen. En de volgende keer moet het beter zijn. In een kortere periode.
En dat ook nog maast alle verantwoordelijkheden van het artiest zijn, inclusief maar niet beperkt tot repeteren, touren, persruns, video- en fotoshorts. Om nog maar te zwijgen over het feit dat ik een bedrijfseigenaar ben die een hoop mensen tewerkstelt (managers, touringcorps, DJ / muzikanten, enz.) die voor hun inkomen van mij afhankelijk zijn.
Simpel gezegd, als je veel wint, heb je veel te verliezen. Voor mij werd de angst om te verliezen wat ik heb verdiend, en de druk om het te behouden, ‘creatieve kryptonite’. Als gevolg daarvan begon ik fouten te maken…
Ik werd “voorzichtig”. Het ergste wat een creatieveling kan zijn!
Wanneer je voorzichtig bent, creëer je vanuit het hoofd, niet vanuit het hart. Wanneer je voorzichtig bent, wil je niet het coolste ding creëren, je wilt gewoon creëren wat ‘werkt’. Wanneer je voorzichtig bent, anticipeer je op de woorden van je critici en probeer je jezelf midden in de creatie aan te passen. Wanneer je voorzichtig bent, stop je met het nemen van de creatieve risico’s die kunst zo spannend maken! In plaats daarvan zul je uiteindelijk genoegen nemen met je inmenging. Het is een ramp. Uiteindelijk verlies je het voordeel dat je in de eerste plaats uniek maakte.
Te gemakkelijk buigen voor kritiek en lof.
Ik denk niet dat een mens aan zoveel kritiek of lof onderworpen zou moeten zijn, iets dat nu mogelijk is door het internet. Tweets met vernietigende kritiek, van mensen die ik nog nooit heb ontmoet, kunnen om 23:00 uur in mijn slaapkamer terecht komen. Of wanneer ik Netflix met mijn vrouw probeer te kijken. Het is een wilde tijd.
Een gezonde hoeveelheid kritiek kan je scherper maken. Te veel kan je verpletteren. Een gezonde hoeveelheid lof kan je vertrouwen geven. Te veel kan je een egomaniac maken. Ik merkte dat ik mijn critici probeerde verkeerd te bewijzen, terwijl ik aan het creëren was, in plaats van alleen maar te maken wat ik in mijn hart had. Mezelf aanpassen en tegelijkertijd uitdrukken was een uitputtend en onzuiver proces.
Mezelf vergelijken met anderen.
Vergelijking begon mijn vreugde te stelen. Hoe goed ik het ook deed, er was altijd iemand die het beter deed. Toen ik dat Instagram-konijnenhol afging – ‘Hoe hebben ze die locatie vol gekregen?! Zijn de tickets in de eerste week uitverkocht?!”- het maakte me veel minder dankbaar voor wat ik heb. Het maakte me jaloers. Het kneusde mijn ego en creëerde onzekerheid. Soms kan dat een concurrentievoordeel opleveren, maar voor mij gaf het aanleiding tot zelftwijfel. Tot op de dag van vandaag google ik de leeftijden van mijn creatieve helden om erachter te komen hoe oud ze waren toen ze hun beste werken maakten. Dan reken ik in mijn hoofd en ontdek hoe ver ik ben. Wat een verspilling van energie.
Perfectionisme.
Ik geloofde altijd dat perfectionisme een ereteken was. Ik was altijd van mening dat het zweten over details me onderscheidde. En het is waar; er is een niveau van aandacht voor detail dat professionals van amateurs onderscheidt. Maar op een gegeven moment kan dat gaan van een waardevol vermogen om iets te herkennen en te verbeteren, tot een obsessieve, eindeloze cyclus van tweaken en veranderen.
Door verhalen van andere creatieven te lezen, voelde ik me minder alleen in deze strijd. Onlangs werd ik getroost door over het veelgeprezen album ‘Ctrl’ van SZA te lezen. Haar harde schijf werd letterlijk door het TDE-team gestolen om haar te dwingen om ermee te stoppen en het uit te brengen. Toen hij ‘LEGENDARY’ hoorde, zei dr. Dre: “Geen enkel nummer is ooit af, het is net uitgekomen” gaf me het vertrouwen om mijn team te laten gaan en te vertrouwen wanneer ze me zeiden “stop!”
Ik werkte bijna twee jaar aan het nummer “I’ve Been … Lost“. Ik denk niet dat het nu veel beter is dan toen ik eraan begon te werken. “I Ain’t done” heeft exact één jaar in beslag genomen. Ik vind eigenlijk dat de eerdere versies van het nummer beter waren.
Een producer in mijn team vertelde me eens: “Andy, je gaat niet meer vooruit. Je beweegt zijwaarts. De energie die je in dit nummer hebt gestopt, zou gebruikt kunnen worden om nog 10 nummers te maken. Van 98% naar 100% zijn de uren die je erin stopt niet waard. Laat het los. Het is geweldig.”
Ik ben erachter gekomen dat veel van mijn perfectionistische neigingen wortelen in angst. Angst dat ik niet geliefd, geaccepteerd of gewaardeerd zal worden als ik niet “perfect” ben. Dit is gewoon diep gegaan. Maar het is waar. Als je diep genoeg graaft, zul je merken dat de angst om er niet bij te horen, of er toe doet, zoveel zegt over wat we doen.
Te veel aan mezelf denken.
Als een meerderheid van mijn tijd is gericht op het denken aan mezelf, mijn werk en waar mijn carrière is, word ik egocentrisch. En erger nog, ik loop het risico te geloven dat wat ik doe, is wie ik ben. Ik moest manieren vinden om van sociale media af te komen. Meer tijd te besteden met mijn vrouw en vrienden. Een hobby hebben. Tijd, geld en energie aan mensen besteden die niets voor mij kunnen doen. Het brengt mij uit mijn eigen wereld en weer terug in de realiteit.
Takeaways?
Als ik eerlijk ben, maak ik nog steeds al deze fouten. Maar bewustwording was het begin van het dealen met de spanning die het met zich meebrengt. Het leven is veel leuker als het niet als een wedstrijd wordt gezien. Creëren is een voorrecht, geen hectische race voor erkenning. Het is belangrijk om te genieten van het proces om dingen te maken, in plaats van zoveel druk uit te oefenen op het resultaat of hoe deze wordt ontvangen.
Respecteer je mening. Niet iedereen zal het tof vinden wat je maakt. Hell, sommige mensen zullen het belachelijk maken. Dat is prima. Je bent alleen verantwoordelijk om te maken wat je zelf wilt. De mensen die het wel dope vinden, zullen hun weg naar jou vinden.
Perfectionisme is tijdverspilling. Sommigen zullen het er niet mee eens zijn. Maar ik heb ondervonden dat mijn obsessie het leven uit mijn kunst heeft weggezogen en mijn energie heeft leeggezogen om iets nieuws te creëren.
Als het niet werkt, maak dan iets anders. Ik heb teveel energie gespendeerd aan mijn creatieve busts, in plaats van opnieuw te beginnen. Wees moedig! Innovatie gebeurt niet zonder falen of met het nemen van risico’s!
(Vertaald van Andy Mineo’s gastcolumn op DJBooth.net)
Reageer