Mijn naam is Lecrae. Ik ben een artiest, auteur, acteur en activist. Ja, ik heb het geluk gehad om tours te doen, hitlijsten te bereiken, en te worden beloond voor mijn kunst, maar het ging mij altijd meer om mijn impact, dan om mijn prestaties. Ik wil me bewust bezig houden met cultuur en wil een voorstander zijn van verandering. Als ik de term ’trapmuziek’ hoor, denk ik niet aan het verheerlijken van negativiteit. Ik denk aan een soundscape, die een bepaalde taal spreekt. Ik denk aan muziek die echte verhalen vertelt. ‘Let The Trap Say Amen‘ verschijnt op 22 juni.
Op een ochtend klopten de lokale nieuwsverslaggevers op mijn deur. Ik had mijn tanden nog niet eens gepoetst. Ze wilden me bevragen over mijn buurvrouw.
“Kende je ze goed?”, vroegen ze.
“Kende”, in plaats van “ken?”
Meer dan deze verleden-tijdsvorm hoefde ik niet te weten. Mijn buurvrouw was dood. Ze was die avond daarvoor vermoord, slechts een paar dagen nadat we een discussie hadden gehad over mijn rapdromen en haar televisiedromen. Weer een persoon verdwenen uit mijn gemeenschap… Welcome to the Trap.
Helaas zijn er bepaalde dingen waar je aan gewend raakt. Sommigen noemen het ‘oude fabrieksmoeheid’; wanneer je lang in een fabriek werkt, ruik je de geproduceerde dampen niet meer. Ik herinner me dat er 13 mensen uit mijn buurt, binnen drie jaar aan dood gingen. Ik herinner me kinderen die basketball speelden in het recreatiecentrum, om vervolgens in een vuurgevecht te belanden. Ik herinner me dat mijn kleine homie met een pistool werd bedreigd voor een iPod.
Er is een hele andere kant van The Trap, waar mensen nooit over praten.
Ja, er was geweld. Ja, er was misdaad. Ja, er was armoede. Ja, er was slecht onderwijs. Maar er is een hele andere kant van The Trap, waar mensen nooit over praten.
Jaren geleden was ik op een christelijke conferentie in het centrum van Atlanta. Ik was nog geen christen. Ik was erbij omdat ik nieuwe ervaringen wilde opdoen, en een aantal schoolvrienden van mij nodigden me uit. Er waren ook mooie vrouwen, wat ook meehielp. Er waren een paar lokale zwarte pastors, samen met christelijke leiders van verschillende HBCU’s: van Morehouse tot Howard University. Terwijl ik om me heen keek, zag ik mensen die op mij leken en zich net als mij kleedden. Niet het ‘holier-than-thou’ stereotype. Ik zag cornrows, gouden kettingen en de nieuwste urban-mode. Ze hadden zelfs een talentenjacht met slampoëzie en hiphop. Na een overdosis van een gecontextualiseerde zwarte ervaring met Jezus, werd ik ontwapend. Dit was niet het christendom van mijn oma. Ik herinner me de voorganger nog, die ons vertelde: “Jezus was geen punk! Weet je hoe het voelt om gekruisigd te worden?! ”
Na mijn letterlijke ‘come-to-Jesus-moment’, nam een van de leiders een groep van ons rechtstreeks naar de westkant van Atlanta. Dit was voor alle gerenoveerde coffeeshops en hondenuitlaters. We zaten midden in the Trap. “Laten we het goede nieuws met onze mensen delen,” werd ons verteld. Ik was zo enthousiast om de wereld te vertellen over mijn hernieuwde vrijheid in God, dat ik iedereen overspoelde met mijn verhaal; ouderen, dope boys.
Daar zag ik iets dat ik nooit zal vergeten. Toen ik terugliep naar het busje, zag ik iedereen ineengedoken zitten. Onze leider was aan het praten met de dope boy uit de buurt. Hij was ouder dan wij, misschien halverwege de twintig. Hij zag eruit als iemand die zijn strepen zeker had verdiend. Onze leider vertelde hem iets in de zin van: “God heeft ons waardig en waardevol gemaakt, en kon hem gebruiken voor verlossende doeleinden.” Voor onze neus barstte deze ‘straatapotheker’ in tranen uit . Na ons gezamelijke “Amen”, greep hij in zijn zak en haalde hij een prop van honderd dollarbiljetten tevoorschijn, en zei: “Gebruik dit om iets goeds door God te doen.”
God is ook de God van the Trap, denk ik…
Ik heb dit steeds weer opnieuw zien gebeuren. Verlossing voor mensen, die door de samenleving zijn verworpen. Waar weinig mensen gehoor aan God geven, om op de meest nederige plaatsen te gaan werken, moet je bedenken dat Jezus zelf uit een klein stadje in een Romeinse stad kwam. Ik heb die dope boys zien veranderen in basketbalcoaches op de plaatselijke middelbare school. Ik heb alleenstaande moeders voor drie werkgevers zien werken, om hun kinderen naar de universiteit te sturen. Ik heb de programma’s gezien die banen voorzien aan tieners in de de zomerperiode. Ik was zelf ook onderdeel van een dergelijk programma. Er is een hele andere kant van the Trap, die niet wordt blootgesteld. De meeste van onze grootmoeders leven nog steeds in the Trap, koken voor iedereen en zorgen ervoor dat iemands oom, die een moeilijke periode doormaakt, een slaapkamer achterin het huis heeft. Families die worstelen om rond te komen, maar iedereen kent iedereen. Er zit waardigheid in. Natuurlijk heb ik een paar junks mijn gras laten maaien voor een lage prijs, maar ik behandelde ze als mensen, niet als zombies.
Er waren trapbeats, voordat trap life erover werd verheerlijkt, en er zijn meerdere verhalen van The Trap die nog moeten worden verteld.
Je kunt onze gemeenschappen niet in een hokje stoppen. ‘Everone in the Trap ain’t trappin’. We genieten van blokparty’s en chickenwings van 99 cent uit de winkel op de hoek. We spelen domino en chillen in de voortuin met harde muziek uit de auto. Ik nam mijn eerste videoclip in mijn buurt, en de hele gemeenschap kwam opdagen. Het was een moment van waarde voor iedereen.
Als je de term ’trapmuziek’ hoort, denk je waarschijnlijk aan een ode aan drugs, uitgaan, geld en chaos. Maar om eerlijk te zijn, speelt de productie de eerste rol. Dope-boys willen rap over een bepaalde soundscape. Zaytoven, Metro Boomin en Murda Beatz zorgen daar onder andere voor. Er waren trapbeats, voordat trap life erover werd verheerlijkt, en er zijn meerdere verhalen van the Trap die nog moeten worden verteld. Kendrick (red. Lamar) heeft het gedaan, Kodak Black opende zijn hart, maar ook mijn bro Thi’sl uit St. Louis.
T.I., door velen gezien als de maker van de term “Trap Muzik,” heeft ons laten zien hoe intelligent en scherp iemand uit the Trap kan zijn. Het grootste deel van het zakelijke inzicht dat JAY-Z vandaag laat zien, kwam door het hustl’en in de Marcy Projects van Brooklyn. Hun muziek geeft een beeld van hun realiteit, en die van anderen.
Ja, er staan misschien een of meer dope boys op de hoek, maar er staan ook kerken op de andere. Sommige van die kerken zijn zuilen in de gemeenschap, niet vol met Preekstoel Pimps.
Beoordeel een boek niet op zijn cover.
The Trap zegt meer dan ‘Aye’. Het zegt ‘Amen’.
Column door: Lecrae
Bron: DJBooth.net
Reageer